Maar alles is gelukt. Nouja gelukt genoeg, want dat ik nog even moet oefenen is me wel duidelijk geworden. Heb een fantastisch recept geleerd voor icing van Jacqueline Ash, ook wel bekend als wandelende taart encyclopedie. Maar ik moet duidelijk vaker aan de bak met mijn spuitmondjes en cornetjes....
En isomalt technisch had ik helemaal geen idee. Een aantal recepten op internet zeiden eigenlijk allemaal iets anders. Ik had ook maar 250 gram en dat maakt het, zo las ik ook al, een stuk moeilijker. Want hoe minder je gebruikt en verwarmd in 1 keer, hoe makkelijker het per ongeluk kan verbranden. Dus inderdaad batch 1...beetje verbrand in de magnetron bij het heropwarmen....oeps...Ook enorm plakkerig en dof en ook overal de belletjes...het meestgelezen probleem. Echte oplossingen vond ik niet, wel een hoop suggesties, dus batch 2 met een beetje water, maar nog steeds maar 125 gram, ging al een stuk beter. Wel plakkerig...Maar minder belletjes, alleen als je heeeeeeel goed kijkt, en dat zie je niet op de foto. Het is een interessant medium in ieder geval. Vandaag maar meteen een nieuw emmertje gekocht, want leuk was het zeker! Spannend hoor.
Op de onderste taart zie je een Ursula. Een versiering die ik leerde uit het boek van Margaret Braun. Niet helemaal mijn eigen smaak, maar aangezien de bruid Ursula heette wel erg toepasselijk. De bloemen op de middelste taart zijn geïnspireerd op de borduursels van haar bruidsjurk.
De locatie (tivoli hotel Oudenbosch), sui bleek ook nog een uitdaging te zijn. Een zanderig boerenpad vol met regenkuilen en enorme kiezels hier en daar. En dan de taart compleet gestapeld achterin hebben staan...Ja dat was wel even zweten. Ik was blij dat hij stond, want ook al doe je het voor de zoveelste keer, alles moet toch maar weer bij elkaar komen in de laatste uren voor de bezorging. Maar als hij dan staat, en ik maak de laatste foto, valt er een last van me af en kan ik genieten van de kick. Want die komt meestal in de auto onderweg naar huis al. Lekker de radio aan en heel hard meezingen!
