Sprongen

Tijn groeit ineens weer even hard. Zo gaat het met vlagen. Je kan echt een dag ineens naar hem kijken en dan zie dat hij weer meer kind is geworden. Ik zie nu hij 16 maanden is heel snel de babytrekjes aan het verliezen is. Ineens kan hij lopen. En nu twee weken later raced hij door de kamer. Nog steeds wel wankel maar hij verliest nog maar zelden zijn evenwicht. De eerste keren stapelen zich op, en ik probeer ze allemaal in me op te nemen. Dat gaat niet helemaal lukken, dat weet ik, niemand kan de tijd stilzetten, en die mental pictures die ik maak vervagen langzaamaan...Hoe voelde borstvoeding ook alweer? Maar het heeft ook geen zin om te blijven hangen in al die herinneringen als er in het hier en nu zoveel leuke dingen gebeuren. Zoals net. Ik was even koffie inschenken en toen ik terug de kamer inkwam was hij helemaal alleen op zijn wipstoel geklommen. En zat hij lekker met Pooh en Jaap op schoot zijn krentenbol te eten. Wat leek hij ineens groot! Ik heb de hele week de stoel gepromoot en we hebben geoefend in het klimmen op de stoel en het eraf glijden. Trots dat hij was toen het voor het eerst alleen lukte. Maar nou heeft hij wel geleerd dat hij kan klimmen en zie ik hem overal pogingen doen. Via de lectuurmand de bank op. Op puur karakter proberen de spijlen van de box te trotseren. Dat soort dingen waardoor je als moeder weer een nieuwe dimensie bezorgdheid ontwikkelt.
En terwijl ik dit typ, gaat het ineens fout. Ik zie nog net hoe hij de leuning van de stoel misgrijpt en achterstevoren van zijn stoel kukelt. Met krentenbol in de hand en Jaap. Die heeft hij bij zijn landing nog steeds vast. Hij schrikt, ik schrik, maar wacht even af hoe erg het is...(soms is het een enorme knal en loopt hij gewoon vrolijk verder) Maar niet deze keer. Hij barst in huilen uit en strekt zijn armpjes naar me uit, met nog steeds die krentenbol en Jaap. Het hapje dat nog in zijn mond zit en godzijdank niet in zijn keel, zwaait me tegemoet terwijl ik toesnel.
"Mijn arme kindje....was je gevallen...kom maar even bij mama." En ik pak hem stevig vast in babyhouding en nestel ons lekker in op de bank. Klaar zijn de tranen, even knuffelen en dan weer een hapje krentenbol. Ik geniet van mijn zoete "babytje" van 16 maanden in mijn armen. Precies 30 veel te korte seconden duurt het, dan glijdt hij weer van mijn schoot een nieuw avontuur in.
"Goedzo Tijn", prijs ik hem, trots kijkt hij om, lijkt te vallen, hervindt zijn evenwicht en klimt weer in zijn stoel waar hij van mij de rest van zijn krentenbol weer krijgt. Stiekem vind ik het een klein beetje jammer dat hij niet weer gevallen is....Slecht he!?