Deze cupcake variant heeft minder suiker! Dat kleine kindjes snel groeien hoef ik jullie niet te vertellen. De mijne wordt zelfs alweer bijna twee en maakt soms zulke grote sprongen. Emotioneel lig ik af en toe krom van het lachen en kan ik huilen van verdriet. Dat kleine jongetje ontdekt de wereld en dat valt niet altijd even mee...
Vandaag kwam het even oude buurmeisje spelen. Tijn is heel zacht van karakter en omdat hij veel bij opa’s en oma’s is, heeft hij nog niet zoveel ervaring met “samen spelen”. Het viel hem dan ook zwaar toen Fenne zich bij mij presenteerde met een boekje.
“Zullen wij dat samen gaan lezen Fenne?”, vroeg ik haar. Ze twijfelde even, maar kwam toch dichterbij. Dat zag Tijn en ineens betrok zijn gezicht. Met al zijn verbeelding en woordenschat probeerde hij mij uit te leggen, dat dat toch echt zijn boek was en al pruilend veranderde zijn stemmetje in een trilstemmetje tot hij ineens brak bij het idee dat iemand anders zijn boek ging lezen met zijn mama. En dikke tranen liepen over zijn wangen terwijl hij maar bleef wijzen naar mij en zijn boek. Ik nodigde hem uit om ook te komen, maar hij wilde er niks van weten.
Fenne enigszins geschrokken van zijn emotionele uitbarsting liep voorzichtig naar me toe, gaf me het boek en ging maar met iets anders spelen. “Ja!”, maakte Tijn het af en ging toen ook weer verder spelen met iets anders.
Ik was even van mijn stuk. Zoveel woorden kende Tijn nog niet en ik zag dat het hem frustreerde dat hij niet kon vertellen wat hem zo dwars zat. Zo ook afgelopen zondag toen we bij oma en opa op bezoek waren en de toastjes op tafel stonden. Hij had al een eigen bakje met nibbits gekregen en wilde nu ook zo’n toastje.
“Een toastje Tijn! Dadelijk gaan we eten en dan lust je niks, dus eentje is genoeg!” Hij knikte ten teken dat hij het begrepen had, maar twee minuten later stond hij toch weer om de tafel te dralen. Hij wees naar de toastjes en zei met een vragend stemmetje: “Tijn!?”
“Nee Tijn, je mocht er eentje hebben en nu is het op”. Hij snapte er niks van en iets wanhopiger begon hij woordjes achter elkaar te zeggen die niemand verstond behalve zijn mama, nouja de vrije interpretatie dan, het was zoiets als: Ja maar mama, ze liggen hier en waarom mag ik die dan niet pakken, papa mag ze ook pakken en ik lust er zo graag nog eentje! En dat dan ook met zo’n gebroken stemmetje met een snik erin. Zo eens waar elke moeder het gewoon moeilijk mee heeft omdat het zo zielig klinkt. Helemaal toen er in die grote blauwe ogen ook nog eens dikke tranen opdoemden. Mama wilde hem al alle toastjes geven EN de chipjes van de grote mensen erbij, maar ze hield zich in, want papa had het inmiddels op zich genomen om hem uit te leggen dat er regels zijn in de wereld en je nou eenmaal niet alles kan pakken wat je wilt.Ik was trots en verdrietig tegelijk. Hij moet nog zoveel leren. Lang leve papa dat hij de weerstand kon bieden. Ik ving een blik van opa en oma. Die hadden het net zo moeilijk, maarja, we wisten dat het het beste was voor Tijn.Maar opa kwam papa wel tot hulp en leidde Tijn af met de houten trein die hij tevoorschijn toverde uit de speelgoedkist.En even snel als de tranen kwamen, was daar ineens de schaterlach weer. Ooow die kleintjes zijn zo goed in dat schakelen tussen emoties....Mama was niet zo snel.
Ik heb er nog een paar keer aan teruggedacht. Niet dat dat nou zo’n drama was, maar het staat een beetje symbool voor de eerste stappen in die buitenwereld, die niet zo rooskleurig is als je als klein kindje denkt. En dat is moeilijk voor de mama.Ik ben maar gauw gaan bakken met de kleine man in mijn hoofd.
Cupcakes voor elke dag. Het is meer een ontbijt muffin eigenlijk. Maar ik maak dit recept graag voor Tijn om hem eens te verwennen zonder hem vol te stoppen met geraffineerde suikers e.d.
Ingredienten:
150 gram volkoren meel
80 gram ruwe rietsuiker
4 eetlepels zonnebloem olie
2 eieren
7 gram bakpoeder
1 eetlepel citroensap
Theelepel kaneel
125 ml halfvolle melk
150 gram frambozen of blauwe bessen
Werkwijze:
Zeef alle droge ingredienten in 1 bak en mix ze door elkaar. Doe alle natte ingredienten in een bak en mix even door. Voeg daarna het fruit toe.
Maak een kuiltje in de droge ingredienten en giet daarin de natte. Meng alles goed door elkaar en doe het beslag dan in ongeveer 12 cupjes. Het beslag rijst niet zo heel hoog, dus je mag de cuppies bijna vol doen, misschien haal je er dan maar 10 uit.
Bak ze in een voorverwarmde oven op 160 graden celsius hetelucht ongeveer 20-23 minuten afhankelijk van je oven. Cakejes moeten helemaal terugveren als je er voorzichtig in duwt dan zijn ze klaar. Een prikker zou er nog nat uit kunnen komen, vanwege het fruit dat erin zit, dus dat geeft een vertekend beeld.
Het is een hele simpele manier om een “gezonde variant” te maken op de gewone cupcake, die elke dag gegeten mag worden. Hij is ook veel minder zoet. Mijn gezin is er dol op!
